Rozdział dwudziesty siódmy.

"W wielkiej żyliśmy wannie i rzadko tak

wypełzaliśmy na suchy ląd.

Czarodziejka gorzałka tańczyła w nas,

meta była o dwa kroki stąd."

Budka Suflera - Jolka, Jolka pamiętasz.

- Boże kochany, chyba tu zakiełkuję! - westchnęła Michalczyk, pukając paznokciami o płytkę chodnika. - Wyjechali z Warszawy czy co? 

- Cholera wie.  - Kubiak wzruszył ramionami. I jemu przestało się podobać siedzenie na lichym kocyku, umiejscowionym na wychłodzonej ziemi. Mimowolnie spojrzał na zegarek. Minęło zaledwie dwadzieścia minut od poprzedniego sprawdzania czasu, a czuł się, jakby wegetował tu całą wieczność. - Mam nadzieję, że szybko pojawią się na widnokręgu, cztery litery mi marzną.

- Co jak co, ale Budda to raczej z ciebie marny - zielonooka uśmiechnęła się złośliwie, dla zabawy uderzając szatyna w ramię.

- Jestem jedynie jego podróbką, mój pęcherz nie wytrzymałby takich wariacji - odparł ze śmiechem. 

- W trosce o twoje zdrowie zaproponuję ci aklimatyzację w moim samochodzie. Przystajesz?

- A mam inne wyjście? - powrócił do pozycji pionowej, otrzepując ręce. 

- Wiesz, zawsze możesz skapitulować i wrócić do mieszkania - wysnuła Julia, otwierając drzwi granatowego wozu. 

- Wtedy szanse na złapanie Bartmana będą równe zeru - sprostował, znikając wewnątrz auta. Oparł się plecami o obicie tylnej kanapy, kładąc nogi na fotelu kierowcy.

- Nie za wygodnie? Może jeszcze obiadek ci podać? - prychnęła szatynka, zaplatając górne kończyny na klatce piersiowej.

- Skoro proponujesz, to chętnie. Nie pogardziłbym, gdybyś również jakiś telewizor zamontowała - wydął policzki.

- Mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś bufonem? - wywróciła oczami, zatrzaskując drzwiczki. 

- Bywało - rzucił, z zainteresowaniem oglądając swoje paznokcie. 

Słońce zniknęło za horyzontem, temperatura znacząco spadła, maleńkie rośliny trawiaste usztywniły swą konstrukcję. Wiosenne wieczory to prawdziwa zmora dla zmarzlaków. Bez ciepłej bluzy do narzucenia na siebie ani rusz. 

Kubiak wyglądał przez okno samochodu, skupiając swój wzrok na migającej lampie ulicznej. Do jego uszu dochodziły urywki piosenek, które przepływały w słuchawkach Michalczyk.

- Czego słuchasz? - zapytał, nie odrywając spojrzenia od źródła światła. 

- Tak ogólnie to rapu. - wyciągnęła jedną słuchawkę. - Jak dla mnie bardzo emocjonalna muzyka, ukazująca prawdziwe życie. 

- Zbytnio nie interesuję się takim rodzajem, delektuję co najwyżej jakimiś przelotnymi utworami.

- Nie wiesz, co tracisz - szatynka uśmiechnęła się promiennie, a na jej twarzy ukazały się dwa maleńkie dołeczki. Wsadziła przenośnik dźwięku do ucha Michała, włączając piosenkę Paktofoniki.

 - Nawet jeśli wszyscy już w ciebie zwątpili, pokaż, że się mylili. Nie czekaj ani chwili dłużej, życie to nie zawsze droga, na niej róże - wers śpiewany przez Magika krążył mu po głowie. Upojony kilkunastoma utworami polskich raperów, oddał się w objęcia Morfeusza. Śnił o dziewczynie opatulonej kapturem, z wyraźnym napisem Hip Hop ponad wszystko na szarej bluzie. 

Ten poniedziałkowy poranek nie był utrapieniem. Opuszczałam szpital, objęta przez ukochanego. Zapach jego perfum wypełniał me nozdrza, smak ciepłych ust błądził po wargach, piękno zielonych oczu przelatywało przez głowę z prędkością światła. Zaczęłam starą historię od nowa z nadzieją, że nie wkradną się do niej żadne zawiłości i niepowodzenia. Mogliby mi zabrać wszystko: pieniądze, dom, ogród, wakacje, komputer. Nie szkodzi. Całe swe szczęście miałam zawarte w dwóch osobach: dwumetrowym siatkarzu i maleńkiej kruszynce, rozwijającej się pod mym sercem.

Zasiadłam po prawicy kierującego, z uśmiechem zapinając pas. Kuriozalne wyciągnięcie ust przez Zbyszka wprawiło mnie w niepohamowany chichot. Odpalił silnik Megane, dołączając do ruchu drogowego.

- Byłaś kiedyś w takim miejscu, które można by określić mianem raju? - wystrzelił z tym pytaniem ni z gruszki, ni z pietruszki.

Czule dotknęłam jego dłoni, spoczywającej na skrzyni biegów. 

- Ty mnie tam zaprowadziłeś, i to wielokrotnie.

Nie odpowiedział. Uśmiechał się promiennie przez resztę trasy, masując me kostki u palców w czasie postoju na światłach. 

Zajechaliśmy na ulicę, przy której stał dom zielonookiego. Przybrał zdziwiony wyraz twarzy, widząc granatowe auto zaparkowane przed bramą. Wzruszyłam ramionami, aby po chwili dokładniej przyjrzeć się maszynie. Ustawienie cyfr i liter na tablicy rejestracyjnej wydawało mi się znajome.

- To chyba samochód Julii - w pewnym momencie doznałam oświecenia. Odpięłam pas zabezpieczający i zwinnym ruchem opuściłam Megane.

- Jakiej Julii? - głos Zbyszka zza pleców obił mi się o uszy. 

- Mojej przyjaciółki - odparłam zwięźle, krocząc w stronę auta. Potarłam rękawem zaparowaną szybkę. Doznałam szoku, widząc zaistniałą w środku scenerię. Ukochane słuchawki Michalczyk zostały umiejscowione na wycieraczce do nóg, a sama właścicielka smacznie drzemała na torsie Kubiaka, który delikatnie obejmował się ramieniem. W największe osłupienie wprowadził mnie jeden fakt: Skąd oni się, do cholery jasnej, znają i co robią w jednym samochodzie?

- Orzesz w mordę, albo mam zwidy, albo Michał naprawdę kima w towarzystwie twojej kumpelki.  - Bartman przesłonił wargi dłonią, hamując  śmiech. - Aż nie mogę powstrzymać od zepsucia tej uroczej chwili.

Zanim zdążyłam zareagować, obleciał granatową maszynę i z całej siły pociągnął za drzwi, które służyły za oparcie Michałowi. Szatyn zdrowo uderzył o chodnik, przyjmując na siebie ciężar towarzyszki. Jego błoga mina w ciągu kilku sekund przybrała formę marsowej.

- Czy ktoś ci, tępaku, zasadził porządnego kopa w dupę?! - zaterkotał, rozmasowując kość ogonową. - Za wizyty u kręgarza ty mi będziesz płacił.

- Wiedziałam, że moja przyjaciółka wiąże się z wariatem - Julka wywróciła teatralnie oczami. Opuściła poduszkę pod głowę w postaci klatki piersiowej Miśka i rzuciła mi się na szyję. - Natko, Natalio, Nataleniu, możesz mi powiedzieć, gdzieś ty była?! Cholernie się martwiłam. 

- Puść mnie, błagam, mój kręgosłup już ma jeden ciężar do noszenia, drugiego nie wytrzyma - wydyszałam. Szatynka odskoczyła jak oparzona. - Dziękuję. Przez cały czas byłam ze Zbyszkiem, odwiedziłam stare mury szpitalne.

- Jak to szpitalne?! - wykrzyknął Kubiak, który zdążył poskładać się do kupy. - Coś nie tak z dzieckiem?

- Wszystko w porządku, to tylko małe zawirowania. - potajemnie puściłam perskie oko Bartmanowi. - Bardziej zastanawia mnie to, co tutaj robicie. 

- Czuwałam pod domem Zbyszka, oczekując twojego przybycia. Wtedy ten bęcwał się napatoczył, i tak przesiedzieliśmy, a raczej przespaliśmy noc w moim samochodzie.

- Nie zapominaj, że ten bęcwał użyczył ci swojego ciała dla wygody - prychnął żartobliwie Misiek. 

- Też mi wygoda, przyjemniej by było opierać głowę na kamieniu - wystawiła język w jego stronę, zaśmiewając się jak dziecko. 

- Zamieniliście się czaszkową galaretą z brzdącami? - zakpił Zibi, na którego twarzy zakwitł złośliwy uśmieszek.

- I kto to mówi, chodząca głupota! - odwrócił kota ogonem szatyn. - Kobietę odzyskałeś, ale kontrakt możesz stracić! W Bernardim krew aż kipi. Jeśli się z nim w jakikolwiek sposób nie porozumiesz, przygotuj rączkę do machania klubowi na pożegnanie.

- Kurwa, mowy nie ma! - no tak, rodowity Polak to jedno określenie używa jako urozmaicenie. - Muszę ratować swój honor zawodnika, i to migiem! - opuszkami palców wystukał numer w telefonie i przykładając go do ucha, odszedł na stronę. Zażarcie dyskutował z trenerem, wymachując wolną ręką w abstrakcyjny sposób. Batutę mu trzeba było wcisnąć w dłoń, zrobiłby niepowtarzalne, uliczne show.

- I co? - zapytała Michalczyk, korzystając z chwilowego wyłączenia zielonookiego z konwersacji. Jej mina niewiniątka mówiła sama za siebie, na jakie tory skieruje pytanie. - Między wami znów będą same serduszka, kwiatuszki i inne pierdółki kojarzące się z miłością?

- Jul, nie podkradaj młodszej siostrze rozlewnych gazetek, dobrze? Fatalnie wpływają na twoje mózgowie. - popukałam przyjaciółkę w odkryte czoło. - Czas pokaże, co los dla nas przygotował.

- Mam nadzieję, że przyszłość jest wam pisana różową kredką - na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. 

- Chyba go pogięło! - wykrzyknął oburzony Bartman, kiedy dołączył do towarzystwa. Z impetem kopnął w leżący kamyczek.

- Wywalił cię na zbity pysk? - Michał zatarł ręce, zaśmiewając się złośliwie. - Czekałem na taką wiadomość z zapartym tchem!

- Jakiś ty zabawny. - odparł sarkastycznie, wywracając oczami. - O wiele gorzej. Na treningach mam grać jak na dopingu, ale to nie jest najgorsze. Po najbliższym meczu mam wskoczyć w strój jastrzębia i, cytuję trenera, przelecieć przez halę. To są jakieś kpiny!

W tamtym momencie lekarz nieodzownie by się przydał. Kubiak wręcz tarzał się po chodniku ze śmiechu, Julia wycierała łzy rękawem, a ja w fazie szoku o mało co nie zaryłam twarzą o asfalt. 

- A skrzydełka też ci załatwi? – wybuchnął Misiek, unikając piorunującego wzroku zielonookiego.

- Powiedz coś jeszcze o podobnym kontekście, a gwarantuję, że poczujesz się o wiele gorzej niż Jezus przybijany do krzyża.

Po raz kolejny przekroczyłam próg bartmanowego domu. Charakterystyczny zapach momentalnie wypełnił me nozdrza. Bobik doskoczył do mojej nogi, drapiąc malutkimi pazurkami o nogawkę. Przypominając sobie układ położenia produktów w kuchni, sięgnęłam po karmę dla psa i nasypałam brązowe kuleczki, przypominające płatki czekoladowe, do miseczki. Yorkshire rzucił się na jedzenie jak wilk na owcę, wręcz rozsypując okrągłe fragmenty śniadania dokoła siebie.

- A o psie to się zapomniało? – zapytałam przekornie, kiedy Zbyszek pojawił się w kuchni.

- Przeżył, to najważniejsze – uśmiechnął się dziarsko, obejmując mnie w pasie. – Co innego byłoby ze mną, gdybym nadal trwał bez ciebie.

- Umarłbyś? Akurat – fuknęłam, pstrykając go paznokciem w nos.

- Oczywiście, że tak. Tęsknota za twoim pięknym ciałem zabijałaby mnie od wewnątrz – wymruczał nad moim uchem, przygryzając jego małżowinę.

- Powiedziałbyś wprost, że masz ochotę na chwilę słabości, a nie bawisz się w wywody.

Poskutkowało jak za uderzeniem bicza. Kilka sekund później znów tonęłam w aksamicie pościeli. Cichutkie pojękiwanie i skrzypienie łóżka roznosiło się po mieszkaniu. Jak mi tego brakowało.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Definitywny koniec z blogami na Onecie. Ten portal całkowicie zszedł na psy, a na żadnego bloga.pl, który dla mnie jest filologią koreańską, się nie godzę.

Obiecałam, że będę tu dodawać regularniej, i znowu nie dotrzymałam słowa. Tym razem zaparłam się (nawet nad łóżkiem sobie powiesiłam!), że nowe odcinki na herosach będą dodawane co tydzień, w najgorszym wypadku co dwa. Jeżeli po wyznaczonym terminie nic nowego się nie pojawi, proszę się domagać i dobijać na gadu, czasami po prostu bierze mnie leń. :)

Malutkimi kroczkami zbliżamy się do końca. Dać już im spokój czy jeszcze coś wywinąć? Mhm, kusi mnie ta druga opcja. Tym razem jednak to nie będzie typowa zawiłość, tylko króciutkie przewinienie.

Dziękuję wszystkim za każde ciepło słowo i pocieszenia, ostatnio ciężki okres dopadł mnie w życiu i było mi naprawdę ciężko cokolwiek zrobić, włącznie z uruchomieniem komputera.

Do następnego. :*