Rozdział dwudziesty ósmy.

„By nasze życie miało wreszcie jakiś smak,

Wracam chętnie do chwili i pamiętam pierwszy raz,

Pierwsze spotkanie jak podróż w nieznane,

Siedzieliśmy wpatrzeni tak jak dzieci, które jeszcze nic nie wiedzą.”

IRA ~ Ona jest ze snu.

Promienie słoneczne niemiłosiernie nagrzewały mój policzek. Przewróciłam się na drugi bok dopiero wtedy, kiedy krew zaczęła sobie w nim hulać do woli, doprowadzając go do postaci rozwodnionej czerwieni. I ta pozycja nie sprostała moim oczekiwaniom. Oddechy Zbyszka rozdmuchiwały pukle moich włosów i drażniły skórę. Bonusowy widok na jego wyrzeźbioną klatkę piersiową wręcz odpędzał zmęczenie, zamiast je potęgować. Zrezygnowana błądziłam palcami po nagich plecach bruneta, wpatrując się w jego ujarzmione snem lico. Pomyśleć, że jeszcze kilka dni temu zamiast mienia ukochanego,  na łóżku ulokowane były klamoty, w większości należące do mojego brata.  

Cichutkie dreptanie i dźwięk odbijającego się o psie ciało kółeczka od obroży przywróciły moje myśli do rzeczywistości. Bobik wskoczył na łóżko i bez żadnych skrupułów zaczął oblizywać łydkę swojego pana.

- O, Natalia, tego się po tobie nie spodziewałem – wymruczał, zanurzając prawą rękę w ciemności pościeli.

- To nie ja, głupolu, to pies – zachichotałam, obserwując jego dalsze poczynania.

- Cholera, a już myślałem, że dzień zacznie się od przyjemności – wygiął usta w podkówkę, ślamazarnie podnosząc powieki. Pochylił się w moją stronę i złożył na wargach, a następnie brzuchu soczysty pocałunek. Dla takich momentów warto obudzić się wcześniej niż on.

Krzątałam się w kuchni, zmuszona wysłuchiwać jego drażniącego uszy śpiewu przeplatanego z piskliwym szczekiem yorkshira.

- Zibi, słońce, mógłbyś być tak uprzejmy i przymknąć buźkę? Bębenki uszne zaraz mi pękną, aż boję się myśleć, co może się stać z narządami słuchu dziecka.

O dziwo spełnił moją prośbę, wyciągając usta w poziomą linię. Wystukiwał rękoma na kolanach znany tylko sobie rytm, jeszcze bardziej denerwując Bobika, ułożonego jak kot w czasie polowania.

- Coś ty taki melodyjny się zrobił? – zapytałam, stawiając na stole dwa kubki z gorącą herbatą.

Wzruszył jedynie ramionami, posyłając w moją stronę promienny uśmiech.

Siedzieliśmy na taboretach w pomieszczeniu kuchennym, lustrując swoje twarze. Założył wyplątany z  mojego niesfornego koka kosmyk włosów za ucho, delikatnie przejeżdżając po kości policzkowej. Otworzył lekko usta, jakby chciał coś powiedzieć. Niestety, czułości przerwał dzwoniący telefon, umiejscowiony na blacie.

- Też sobie moment ktoś wybrał – westchnął, sięgając po komórkę.

Z nieco zdziwionym wyrazem twarzy wysłuchiwał monologu kobiety, odpowiadając półsłówkami i kiwając głową.

- Kto to był? – spytałam, sypiąc karmę do miseczki.

- Kaśka, moja siostra. Rodzice zapraszają nas na obiad.

Całe szczęście, że karton z psimi kuleczkami był już pusty, kiedy grzmotnął o płytki.

- Skąd wiedzą, że my znów jesteśmy razem?

- Michał to ich prywatna stacja radiowa – roześmiał się, chociaż ja wcale nie popierałam jego entuzjazmu. Wizja spotkania z panem Leonem napawała mnie strachem, a nie radością.

- Dobrze wiedzieć – mruknęłam, podchodząc do zlewozmywaku. Nie chciałam, żeby widział, jak trzęsą mi się ręce.

- Natka, co jest? – szlag by to, za późno.

- Ty mi się pytasz, co jest?  - chlipnęłam. - A nie pamiętasz? To przez twojego tatę tymczasowo cię straciłam. Nie chcę powtarzać tego drugi raz.

- Kochanie. – jego dłonie automatycznie znalazły się na moich biodrach. – Nie będzie drugiego razu. Kasia zapewniła mnie, że przemówiła ojcu do rozsądku, a ja jej ufam bezgranicznie. Nie zabierałbym cię do rodzinnego domu, gdyby było inaczej.

Nie odpowiedziałam. Wtuliłam twarz w jego ciepły tors, bijąc się z czarnymi myślami.

Odchodziłam od zmysłów, przerabiałam wszystkie najgorsze scenariusze, łącznie z takimi, które goszczą głównie w science-fiction, nagły atak kosmitów, wypełzające z uszu seniora pijawki i tym podobne dziwactwa. Oczywiście Bartman pod pretekstem wyprowadzenia psiny na spacer, wystrzelił z domu jak z procy, byle tylko nie musieć wysłuchiwać moich zażaleń, wywodów i wymyślonych historyjek o tym, co może się stać. Nie rozumiałam jego obojętności, wręcz ukrywanej radości.  Jeszcze do niedawna utrzymywał z ojcem bardzo przerzedzony kontakt, żarł się z nim na każdym spotkaniu, a teraz tak po prostu chce mnie do niego zabrać, mnie, źródło ich nieporozumień. Zdurniał do reszty.

Cholernie bałam się tego obiadu. Bałam się, że znów miła atmosfera zamieni się w zawiesistą. Dla mojej wyobraźni pan Leon był katem, który z uśmiechem szerokości twarzy zgilotynowałby mnie za niewłaściwe słowo czy gest, jak w terrorze rewolucyjnym. Nie było mowy o żadnych uprzejmościach, zdrobnieniach i uściskach. Tylko brud, wulgarność i swąd palonego ciała. Za dużo horrorów, Olszewska, za dużo. 

Zakładałam luźną, szarą sukienkę, gdy do mieszkania wpadł Zbyszek, ciągnący za sobą Bobika, któremu w ogóle się nie widziało zamienienie świeżego powietrza na domowe zacisze. Przeczesując włosy, odwróciłam się w jego kierunku. Taszczył jakąś teczkę pod pachą, a do kieszeni dżinsów momentalnie wsadził drobny pakunek.

- Co tam masz? – zapytałam, unosząc brew do góry.

- Niespodziankę. – wystawił język w moim kierunku. Te rozgwieżdżone oczy o intensywnym odcieniu zieleni jakoś dziwnie mnie uspokajały. – Jesteś gotowa?

- Prawie – wzięłam flakonik perfum do ręki i spryskałam szyję, przypudrowała nos, a następnie założyłam na stopy buty na niewysokim obcasie, aby kręgosłup za szybko mi nie wysiadł.

- Po co się tak pindrzysz? I tak jesteś piękna – obruszył się, ukazując klawiaturę białych zębów.

- Odezwał się, elegant – prychnęłam, wychodząc na zewnątrz przez otwarte drzwi.

Z każdym pokonanym kilometrem coraz większy strach napływał na me serce. Kiedy Zibi zaparkował auto przed jedną z kamienic Ursynowa, westchnęłam głęboko. Jaskinio zła, nadchodzę, pomyślałam.

Już po drzwiach można było spodziewać się wykwintnie urządzonego mieszkania. Hebanowe, bez żadnych zadrapań, wyblakłych miejsc. Mogłabym podziwiać ich egzystencję w nieskończoność, gdy nie to, że gwałtownie się otworzyły. Moim oczom ukazała się szczuplutka kobieta o kręconych włosach, odziana w granatowe dżinsy i śnieżnobiałą koszulę. Nie miałam już wątpliwości co do tożsamości dziewczyny, którą Chmielewski określał mianem kochanki Zbyszka.

- Świetnie, że dotarliście, obiad już wyłożony na stole – wyściskała nas oboje i zaciągnęła do środka.

Wraz z przekroczeniem progu mieszkania owionął mnie smakowity zapach. Zrzuciłam obuwie z nóg i prowadzona przez Zbyszka za rękę, dotarłam do salonu. W oczy rzuciło mi zdjęcie stojące na bocznej szafeczce. Uszaty Zibi ze swoim pierwszym medalem na szyi.

- Błagam, nie komentuj moich uszu – wyszeptał, uśmiechając się zadziornie.

- Synku! – w największym pomieszczeniu pojawiła się jego mama. Wyglądała niesamowicie jak na swój wiek. – Jak ja się cieszę, że cię w końcu widzę!

- Ja też mamo, ja też – przytulił swoją rodzicielkę, czule całując w policzek.

- A ty musisz być Natalia – uśmiechnęła się promiennie w moim kierunku. – Jestem Jadwiga. Leoś nie żartował na temat twojej urody, naprawdę mogłabyś startować w wyborach Miss Świata.

Zdziwiłam się, i to solidnie. Pan senior mówił coś pozytywnego? O mnie?

- Nie w tym życiu i nie z aktualną figurą – roześmiałam się, ściskając panią Jadzię na powitanie.

- I tak wybornie się trzymasz. I uwierz mi, nawet najlepsze ciało nie jest warte ominięcia bycia matką. To najlepsze, co może kobietę w życiu spotkać.

- Powiedz lepiej, kochana, że bycie babcią tak cię uszczęśliwia, zamiast cytować rozczulające pierdółki – głos, który wcześniej napawał mnie strachem, dochodził gdzieś za moich pleców. Odwróciłam się. Pan Leon opierał się o ścianę, wbijając we mnie swoje ciemne oczy. Jednakże nie strzelały one piorunami, nie igrały w nich ogniki, nic z tych rzeczy. Były cholernie wesołe, ukazywały pozytywne nastawienie do świata.

- Witaj, młoda damo – w fazie szoku nawet nie zauważyłam, kiedy podszedł bliżej i ucałował moją dłoń.

- Dzień dobry panu – wyjąkałam.

- Panu? Mów mi tato – uśmiechnął się radośnie.

Oniemiałam do reszty. Czyżby ktoś zainstalował ukrytą kamerę i próbował mnie wrobić?

Musiał zauważyć moje zadziwienie, gdyż po chwili znów zaczął mówić.

- Powinienem przeprosić za wcześniejsze zachowanie. Uwierz mi, nie chciałem cię zranić ani zniszczyć wasz związek. Po prostu boję się o swojego syna, boję się o jego głowę. Poprzednie lata nadal napawają mnie strachem. Jednak patrząc na was coś wewnątrz mi mówi, że to nie jakaś przelotna miłość, tylko coś o wiele dłuższego, trwalszego. – poklepał mnie po policzku. – Witamy wśród Bartmanów.

Michał przechadzał się po Warszawie. Jakiś impuls kazał mu wyjść z domu, przewietrzyć umysł, który gnił w czterech ścianach. Spacerował już od dobrej godziny, rozmyślając. Prawie dziewięćdziesiąt procent jego myśli stanowiła szatynka o zielonych oczach. Widział ją w każdej możliwej sytuacji – na ślubnym kobiercu, sali porodowej, zwyczajnej imprezie czy po prostu w jego ramionach. Nie ukrywał przed samym sobą, że pomału zaczął uzależniać się od osoby Julii. Znał ją bardzo krótko, ale wystarczająco, aby określić swoje uczucia względem dziewczyny. Badania stwierdzają, że można zakochać się w półtorej sekundy. Kubiak im wierzył. Wierzył, że to, czym darzy Michalczyk nie jest zwyczajnym, szczenięcym zauroczeniem.

Na horyzoncie ujrzał akademik, w którym pomieszkiwała dziewczyna Zbyszka. Widząc postać skulonej dziewczyny, która siedziała na schodach budynku, puścił się biegiem w jej kierunku. Wiedział, że to ona. I tym razem się nie pomylił.

- Julka? – usiadł obok niej, obejmując szatynkę ramieniem. – Co się stało?

- Marcin – wymamrotała, jeszcze szczelniej opatulając twarz ramionami.

- Chmielewski? – zacisnął pięść. Dopiero teraz zauważył, że na schodku powstawała plama krwi. – Zrobił ci coś?

Gwałtownie uniosła głowę. Miała rozcięty łuk brwiowy i siny policzek.

- To potwór. – zaczęła płakać. – Próbował mnie wciągnąć w jakąś intrygę, która miałaby zniszczyć związek Natalii i Zbyszka. Nie zgodziłam się, a wtedy mnie uderzył. Obiecał, że mimo wszystko i tak doprowadzi ich miłość do ruiny.

Nie odpowiedział. Pozwolił pochlipać zielonookiej w swój tors.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Oesu, co za głupoty. Bazgranina jak w podstawówce. To częstsze dodawanie chyba nie jest korzystne dla mojego stylu pisania. 

Ha, wiem, że nie lubicie Marcina, a ja wam wciskam go na złość. Lubię robić na przekór. Może chociaż odczucia do pana Leona ulegną zmianie. 

Z dedykacją dla luli, za cholernie pociągającego Bartmana w jej wydaniu i za całokształt. <3

Następny za tydzień, góra dwa. Hm, to będzie chyba jeden z moich ulubionych. :)

Przepraszam za wszelkie literówki, jeżeli się zdarzają, a ich nie zauważyłam.