Rozdział dwudziesty dziewiąty.

„Może możesz iść ze mną za rękę i skończyć na bruku,

może możemy być szczęśliwi gdziekolwiek,

móc zawsze i wszędzie już polegać na sobie.”

Pezet ~ W moim świecie.

 Tkanina bluzy Michała wsiąkała łzy szatynki. Szlochała już od dobrych kilku minut, a jej gruczoły łzowe nie przestawały produkować słonej wody. Krew na dolnej wardze zakrzepła, a jej resztki utworzyły na brodzie efekt rozmazanej szminki.

- Misiek, powiedz mi, co mam teraz zrobić? – wychlipała, odrywając swoje szklące się tęczówki od jego ubrania.

Ramiona szatyna oplotły ją w talii niczym macki ośmiornicy.

- Pod żadnym pozorem nie gódź się na propozycje tego szajbusa – pouczył, prawą dłonią głaskając jej okalane warstwą materiału zagłębienia w plecach.

- Wiem, wiem. – pociągnęła nosem. – Ale znasz go, przynajmniej z opowieści. Nie dość, że z chęcią przerobi mnie na mielone mięso, to i tak z pewnością wywinie Natalii i Zbyszkowi parszywe świństwo.

- Po moim trupie! – Kubiak zacisnął pięści. Nie mógł pozwolić, aby Chmielewski traktował najlepszego przyjaciela i jego wybrankę jak marionetki, które w wypadku kaprysu pociągał za sznurki. Nie wyobrażał sobie, aby ten cholerny fagas mógł podnieść głos, a co gorsza rękę na Julię ponownie. Chciał postawić znak Stop podłej hulance bruneta, odbić brutalną pałeczkę, odwrócić kota ogonem. – Masz może jego adres?

- Niestety nie. – zielonooka energicznie pokręciła głową. – Mam za to numer telefonu.

- To może nawet i lepiej. Zadzwoń do niego i umów się na spotkanie – Michał uśmiechnął się wojowniczo pod nosem.

- Oszalałeś?! Mam dobrowolnie skazywać się na okaleczenie?!

- Nie rozumiesz. To coś w stylu pułapki. A jedynym okaleczonym będzie sam kat.

- Co zamierzasz? – Julka otworzyła szerzej swe zielone oczy, a następnie zaczęła szukać w telefonie litanii cyfr z podpisem Marcin.

- Zrobię mu nie tylko z dupy, ale i z każdej części ciała prawdziwą jesień średniowiecza.

Senior Bartman, który w moim wcześniejszym mniemaniu był prawdziwym czarnym charakterem, okazał się istną duszą towarzystwa. Nie dość, że słodził mi w każdej możliwej chwili i rozśmieszał całą rodzinę, to na dodatek skupiał się też na typowo moralnych problemach. Wypytywał, jak wyobrażam sobie moją wspólną przyszłość ze Zbyszkiem albo co planuję dalej w życiu robić. Na większą część z tych pytań nie potrafiłam dosadnie i zwięźle odpowiedzieć. Póki co, moja kariera zawodowa stała w miejscu, ani myśląc o zrobieniu kroku w przód.

- Kochanie, po urodzeniu dziecka z wielką chęcią ci pomogę. Z pewnością będziesz chciała wrócić do studiowania, a maleństwo to największy rozpraszacz w nauce. Po co zatrudniać opiekunkę, skoro możesz wynająć mnie za darmo? – wygłosiła Jadwiga. Anioł, nie kobieta.

- Mamo, sądzisz, że dasz radę? Będą nas dzieliły setki kilometrów – wtrącił Bartman, drapiąc się za uchem.

- Synuś, o czym ty mówisz? – oczy jego mamy przybrały postać pięciozłotówek. – Jakie setki? Przecież mieszkasz jakieś piętnaście tysięcy metrów stąd, jak nie mniej!

- Na razie. – Zibi westchnął, swoim wydechem wprawiając w ruch delikatny obrus. – Dobrze wiesz, że moje klubowe miasto leży na Śląsku. Nie mogę przejeżdżać takiej odległości przez cały czas. Jestem o wiele mniej przygotowany do spotkań od kolegów, mam dwa razy mniej treningów od nich ze względu na dojazd. Postanowiłem to zmienić.

Zielonooki sięgnął po przywiezioną przez siebie teczkę, która od początku wzbudzała moją ciekawość. Wyciągnął z niej zapełnione zdjęciami kartki, wręczając kilka matce i kilka ojcu, który wraz z Kaśką zaczął je sortować.

- Kupiłeś ten domek i nic nam nie powiedziałeś? – fuknął Leon żartobliwie.

- Czekałem na odpowiedni moment – uśmiechnął się promiennie.

- Bardzo przytulnie wygląda i z zewnątrz, i wewnątrz – zachwycała się mama Zbyszka.

Kiedy i ja w końcu mogłam przyjrzeć się wychwalanemu cudeńku, szczęka zjechała mi do podłogi. Tylko z pozoru wydawał się skromny. Wnętrze, o dziwo, zostało już wypełnione po brzegi. Kolory ścian idealnie komponowały się z odcieniami mebli. Nawet pokój dziecięcy został urządzony w neutralnym, zielonym kolorze. Spojrzałam na lubego zaskoczona. Wyszczerzył się, rzucając nieme Niespodzianka.

- Kiedy to wszystko zdążyłeś zorganizować? – zapytałam niepewnie. Szklanka z sokiem pomarańczowym w mojej ręce zaczęła niebezpiecznie się chwiać.

- Miałem mnóstwo czasu na pozałatwianie formalności – puścił mi perskie oko.

- Dobrze. – Jadzia zatarła ręce, wędrując wzrokiem po Zibim. – Kiedy przeprowadzka, synku?

- Myślałem o poniedziałku – odparł zwięźle.

Napój, jeszcze przez chwilą goszczący w moich ustach, pokrył szarą sukienkę.

- Przecież to pojutrze! – wydukałam, zawzięcie trąc tkaninę kawałkiem papieru namoczonym wodą.

- Wiem, że szybko, ale w poniedziałkowy wieczór gramy u siebie z Delectą. Chcę już zakończyć te ciągłe dojazdy.

Pokiwałam jedynie głową. Czekała mnie bardzo długa i nieco abstrakcyjna rozmowa z rodzicami.

- A co z Michałem? – zapytał senior Bartman.

- Tymczasowo go przygarniemy – zachichotał brunet, bawiąc się rękawem koszuli. - Logicznie rzecz biorąc, Misiek i tak na razie jest eksponatem, rehabilitanci dopiero ustalą, kiedy będzie w stanie wrócić do optymalnej formy.

Senior odbąknął jedynie lakonicznie, zaplatając dłonie w koszyczek. Nastała kilkusekundowa cisza, którą przerwał brzdęk kluczy uderzających o blat.

- Już nam dajesz możliwość do dobrowolnego władowywania się do nowego domu? Szybki jesteś – perlisty śmiech Kaśki rozniósł się po salonie.

- Niezupełnie. To zestaw kluczy od mieszkania na Ursynowie.

- Ty chyba żartujesz! – warknęła z chichotem Jadwiga. – Chcesz nam oddać swój dom? Czy my mamy na czołach napisane Bidule?

- Mamo, to nie tak. Po prostu troszczę się o was i waszą wygodę. Powiedzmy sobie szczerze, nie marzy ci się pięciokrotnie większa ilość metrów kwadratowych?

- A żebyś wiedział, że nie! Nawet, gdyby mi się marzyło nowe miejsce zamieszkania, zadbałabym o nie z własnej kieszeni, a nie kieszeni syna. Zabieraj mi te otwieracze drzwi sprzed nosa! – pani domu odepchnęła pęk rozmaitych kluczy od siebie.

- Zostaw dla wnuków, jeżeli inteligencję odziedziczą po tobie, przyda im się jakieś zabezpieczenie w życiu – parsknęła Katarzyna, atakowana wściekłym spojrzeniem zbulwersowanego brata.

- Niech jeszcze otrzymają humorek i sarkastyczne podejście do życia po ciotuni, piekło w ludzkim ciele – skwitował, kierując kuriozalny uśmieszek w stronę siostry.

- Skończcie te dyrdymały – Leon włączył się do rozmowy, włączając rentgen w oczach. – Twoi rodzice są katolikami?

Wybita z wesołego rytmu, delikatnie pokiwałam głową.

- I zgodzą się na życie na kocią łapę, tak bez ślubu? Ja wiem, że dla obecnych młodych to tylko świstek papieru, formalność, ale dla nas, starszych, takie rzeczy mają ogromne znaczenie.

- Nie będą musieli się godzić. – Zibi odpowiedział za mnie. – Bo żadnego życia na kocich zasadach nie będzie.

Przekornie patrzyłam, jak podnosi się z krzesła, aby po chwili wylądować na kolanach. Wyciągnął czerwone pudełeczko z kieszeni, pocierając je palcem.

- Natka, doskonale wiem, że nie jestem idealny, doskonale wiem, że bardzo często zasługuję na przyrżnięcie łopatą w tył głowy, doskonale wiem, że cała lista moich cech charakteru powinna zostać wymieniona na lepszy model. Jednakże wierzę, że kochasz mnie w całej okazałości, tak jak ja ciebie, że nie widzisz innej osoby przy swym boku, nie pragniesz budzić się przy innym facecie każdego poranka, chcesz malować przyszłość kolorami zawartymi w nas. Znaczysz dla mnie o wiele więcej niż siatkówka. Natalio Olszewska, czy zostaniesz moją żoną?

W kości u dolnych kończyn wstąpiła galareta, co zaowocowało zetknięciem moich kolan z podłożem. Objęłam zbyszkową szyję, pozwalając, aby gruczoły łzowe utworzyły na moich policzkach wodne korzenie drzewa.

- Oczywiście, że tak – wyśpiewałam, wtulając twarz w w zagłębienie szyjne bruneta. Moje serce zamieniło się w ptaka, który wyfrunął w przestworza, niesiony euforią. Kiedy wsunął przepiękny pierścionek zaręczynowy na mój palec, nie postrzegałam go jako symbolikę miłości. Dla mnie był kluczem, prawdziwym kluczem do świetlanej przyszłości i spełnienia.

- Kubiak, czy ty aby na pewno wiesz, co chcesz zrobić? – zapytała Michalczyk z przekorą, kołysząc się na boki.

- Oczywiście. – wyciągnął usta w cwaniackim uśmieszku. – Wystarczy, że wykonasz to, co do ciebie należy. Ruszaj.

Szatynka posłała w jego stronę niepewny uśmiech, kierując się w umówione z Chmielewskim miejsce. Kątem oka widziała, jak Michał siłuje się z krzakiem, usiłując się za nim schować. Nadaremnie. Taki urok ponadprzeciętnego wzrostu.

- Postanowiłaś zmienić zdanie? – cierpki głos obił się o bębenki uszne Julii. Odwróciła się w stronę delikwenta.

- Niezupełnie. – założyła ręce na piersi. Czas na prowokację. – Poprosiłam cię o przybycie w innym celu.

- Mianowicie?

- Znasz te bajeczkę, gdzie dwóch przystojnych księców na białych rumakach bije się o rękę zniewalającej księżniczki? Porównywalnie to ty i Zbyszek, walczący o Natalię. A wiesz, co jest najbardziej odbiegające w rzeczywistości? Że jeden z nich to karykatura królewicza. Żaden wrażliwy i wspaniałomyślny facet, tylko zwyczajny wypierdek, pies, któremu zachciało się kiełbasy.

- Laluniu, nie przeginaj – chwycił dziewczynę za nadgarstek, mocno zaciskając na nim palce. Para z uszu pomału zaczynała buchać.

- O, tak bardzo prawda boli? – zaśmiała się ironicznie. Obecność Kubiaka bardzo podbudowała jej odwagę. – A popatrzyłeś kiedyś w lustro i przyjąłeś do wiadomości, że oprócz szpetnej gęby i twe wnętrze pokrywa bluszcz? Takich bezuczuciowych skurwieli tylko na wystawę. I nie zapomnij o wysmarowaniu pewnej części ciała wazeliną, kiedy już zaproponują ci ową posadkę.

- Bezczelna suka – pociągnął za rękaw jej bluzy i zaczął się szamotać. Obracał nią dokoła własnej osi.

Michał, niczym realny superbohater, wyskoczył zza iglaka i dopadł napastliwego bruneta. Julia była widzem, której zaprezentował swoją siłę. Już po chwili sprowadził Marcina do poziomu chodnika, okładając go po twarzy.

- Zadzwońcie po policję, przecież ten wielkolud zaraz go zabije! – wykrzyknęła jedna ze staruszek, tworzących krąg wokół miejsca bójki. – Cóż za brutal, powinien za to siedzieć!

- Ten brutal obronił mnie przed facetem, który w pani mniemaniu jest niewinnym barankiem – fuknęła Michalczyk, odciągając szatyna od metalowca. – Spadamy, zanim te mohery wpakują cię za kratki.

- To było za Julię i krzywdy mojego przyjaciela i jego dziewczyny – warknął, patrząc mu złowieszczo w oczy. – Wpakuj jeszcze raz swoje śmierdzące łapska w jej albo ich życie, a gwarantuję ci, że kolejne nasze spotkanie nie zakończy się dla ciebie happy endem. – oderwał się od bruneta. Dając odpowiedni sygnał zielonookiej, oboje wzięli nogi za pas. Biegli przez warszawskie ulice, trzymając się za ręce. I ani jej, ani jemu nie śniłoby się, aby wypleść palce z uścisku.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przepraszam za kilka dni poślizgu, za bardzo zajęłam się perwersją. 

Oj, kobiety, jakie wy jesteście przewidywalne. ;) Będę musiała bardziej kombinować, żebyście przedwcześnie nie domyśliły się, co zaplanowałam. ;)

Ten odcinek dedykuję Patex, w ramach pewnych przeprosin za ogromne zaległości, które jutro nadrobię. :*

Hm, ten mój Zbysiu ma się nijak do rzeczywistego. Może to i dobrze, jakaś odskocznia od realnego świata musi być. :)

Jakoś tak tęskno mi za objęciami, za pisaniem historii Sam. Ech, dużo czasu minie, zanim naprawdę się odzwyczaję.

Byłabym wdzięczna, gdybyście po dojściu mojego powiadomienia na gadu odpisały, czy ono dotarło. Mój komunikator bardzo często wariuje i wiadomości tak jakby 'wyparowują' w czasie drogi. :)

Do następnego!

+ Czy tylko ja nie mieszam Bartmana z błotem za odzywki u Wojewódzkiego? Dla mnie był po prostu sobą, i tyle. :)