Rozdział trzydziesty.

„Tylko na tobie naprawdę mi zależy,

tylko ciebie naprawdę potrzebuję.

I kiedy znikasz, kiedy ciebie nie ma,

w powietrzu czuję, czegoś mi brakuje.”

T.Love  ~ I Love You

Spodziewałam się dosłownie wszystkiego. Nagłego trzęsienia ziemi, rozpoczęcia trzeciej wojny światowej, końca Mody na sukces, ale nie tego, że ciągnący za rękę Julię Michał, z uśmiechem godnym psychopaty, wyląduje na masce samochodu Bartmana, otrzepie rękaw kurtki i pobiegnie dalej, a zdezorientowana Michalczyk za nim.

- Pogrzało go?! – oburzył się Zbyszek. – Tylko potrącenia najlepszego kumpla do kolekcji mi brakowało!

- Nie denerwuj się. – uspokajałam go, masując dłoń umiejscowioną na skrzyni biegów. – Bez powodu nie leciałby na złamanie karku, w dodatku z moją przyjaciółką.

Moje przypuszczenia potwierdziły się. Chwilę potem mignęła nam postać Chmielewskiego, który okolice ust i cały nos miał umazany czerwoną cieczą, z pewnością krwią.

- Czarno to widzę – zielonooki pokręcił głową z dezaprobatą i pokierował Megane w kierunku gonitwy.

Wyminęliśmy rozwścieczonego Marcina, a następnie Miśka i Julkę. Zibi zatrzymał samochód koło niewielkiego parczku. Zaledwie minutę czekaliśmy, aż uciekający się tu zjawią.

- Co się stało? – zapytałam szatynkę, która wycieńczona opierała głowę na moim ramieniu.

- Michał wdrożył swoje niecne sny w życie. Przyłożył kilka razy Chmielewskiemu, jak widać za słabo, bo ten momentalnie rzucił się za nami w pogoń.

- Po co to zrobiłeś? – Bartman skierował swoje pytanie do Kubiaka.

- Ten fagas uderzył Julkę za to, że nie chciała mu pomóc w rozbiciu waszego związku – wyrzucił między jednym oddechem a drugim. – Musiałem mu jakoś pokazać, że bezkarny nie jest.

Dopiero po jego słowach z dokładnością przyjrzałam się przyjaciółce. Rzeczywiście, była dość porządnie poobijana na twarzy.

- Aha, mam was! – i sam zainteresowany zjawił się w porę. Otarł krew spod nosa rękawem. – Będziesz za to gnił w pierdlu, siatkarzyku!

- Radziłbym ci uważać na słowa. – zabrał głos zielonooki, zanim Michał zdążył otworzyć usta. – Przypominam, że Twoje konto nie świeci czystością i wrażliwością.

- Nie bądź śmieszny. – burknął ironicznie. – Masz jakieś dowody na to, że to ja, a nie jakakolwiek inna istota na ziemi grzebała ci w samochodzie?

- Widzę, że kolega kompletnie zielony w tematach kryminalnych. A coś takiego jak badanie odcisków palców przemknęło ci przez uszy?

Chmielewski zazgrzytał zębami.

- Nie zrobisz tego – wysyczał.

- Chcesz się przekonać? – Bartman spojrzał mu stanowczo w oczy. – Powinienem był to zrobić od razu po pamiętnym zdarzeniu. Kiedy dowiedziałem się, że to ty rozmontowałeś od środka moje auto, może i byłem wściekły, ale owe uczucie szybko przeminęło. Miałeś siedzieć w Japonii, z daleka od Natalii. Jak widać, samo pokiereszowanie mojego przyjaciela i dziewczyny, którą potrącił, nie zaspokoiło twojego głodu. Gwarantuję, jeżeli złożysz doniesienie o pobiciu, ja złożę o twoich postępkach, dokładając grzechy z przeszłości, w której ja jeszcze nie gościłem.

- Czy ty tego nie rozumiesz? – głos lekko mu zadrżał. – Nie usunąłem tych kabelków hamulcowych dla żartu czy kaprysu. Chciałem, żebyś zniknął z życia Natki, żebym znów mógł cieszyć się jej osobą przy boku.

- I tak byś się nie nacieszył. – wtrąciłam się do wymiany zdań. – Nie czuję do ciebie nic, oprócz obrzydzenia. Pomyśl logicznie,  marzeniem której kobiety jest spędzić każdy rok, miesiąc, godzinę przy boku narwańca i domowego boksera? Wcześniej nie potrafiłam się odezwać, nie potrafiłam wyrazić swojej opinii. Dopiero dzięki Zbyszkowi przejrzałam na oczy. Zawdzięczam mu o wiele więcej, niż twojej marnej osobie.

- Natalia – miał wyraz twarzy jak dziecko, któremu zabrano ukochaną maskotkę. – To sportowiec, siatkarz, który zdradzi cię podczas wyjazdu i porzuci jak szmacianą lalkę.

- Myślałem, że to liderzy zespołów muzycznych tak robią – dogryzł mu Kubiak, przybijając potajemnie piątkę z Michalczyk.

Marcin posłał w jego stronę jedynie mrożące krew w żyłach spojrzenie.

- Uwierz mi, zrozumiałem swoje błędy. Uświadomiłem sobie dopiero po fakcie dokonanym, ile ton krzywd i litrów łez na ciebie sprowadziłem. Naprawdę chcesz być z nim i wyć z rozpaczy za kilka miesięcy, kiedy cię zostawi?

- Będzie musiał zadać sobie wiele trudu, jeżeli zechce mnie porzucić – pokazałam mu dłoń z palcem serdecznym, upiększonym pierścionkiem zaręczynowym.

- O kurwa! – wyrwało się Miśkowi. – Muszę dowiadywać się o radosnej nowinie w takim momencie?

Uśmiechnęłam się promiennie do szatyna i ponownie zwróciłam swój wzrok na Chmielewskiego. Smutek wyparował z jego twarzy. Gościła na niej niezmącona wściekłość, jedynie delikatnie ubarwiona rozpaczą.

- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. – warknął, aby po chwili nieco spokornieć. – Pozostaje mi życzyć ci w takim przypadku świetlanej przyszłości. Może jeszcze kiedyś się spotkamy. Chcę, żebyś wiedziała jedno – nigdy o tobie nie zapomnę, wryłaś się w moje serce i pamięć na wieki.

Przesłał mi mizerny uśmiech i oddalił się, szurając ciężkimi buciorami po chodniku.

- Myślicie, że złoży doniesienia? – zapytała Julka.

- Nie. – wyszczerzyłam się do pleców Marcina, oddalających coraz bardziej. – Jestem tego pewna. 

- Misiek, jesteś gotowy? – zawołał z salonu Zbyszek.

- Klucze do mieszkania oddane, ubrania zabrane, powciskane między rowki kanapy prezerwatywy i śmiecie wygrzebane – wyliczał Michał, chodząc z kartką w ręce w kółko. – Mówiłeś coś?

- Pytałem, czy jesteś gotowy – brunet wywrócił teatralnie oczami.

- A, tak, tak, oczywiście!

- To po jaką cholerę ci ten świstek z załatwionymi rzeczami? Wyglądasz jak dzieciak, który przypomina sobie grzechy przed pierwszą spowiedzią – zażartował.

- Bardzo śmieszne. – fuknął szatyn. – Wolałbym, żeby w byłym domu nie zostały żadne ślady mojej obecności. Jakaś laska ma się tam wprowadzić.

- Ładna? – Zibi uniósł jedną brew do góry, przybierając komiczny wyraz twarzy.

- Ma przy boku kobietę marzeń, a wypytuje o inne. – Kubiak pacnął się zdrowo w czoło. – Nie wiem, nie widziałem.

- Zawsze w wolnym czasie możesz przyjechać do niej, wykręcając się zostawieniem jakiegoś ważnego przedmiotu.

- Albo od tej miłości ci się w główce poprzewracało, albo Bóg naprawdę cię opuścił. Miałbym przyjechać po paru miesiącach, bo nagle mi się przypomniało, że jakaś pierdoła gości w jej aktualnym mieszkaniu? Rozgryzłaby mój, a raczej twój idiotyczny plan. Poza tym, już nie szukam kobiety do towarzystwa.

- A co, zmieniłeś orientację?

- Tuman. – otworzył usta i wywalił na wierzch język. – Po prostu ową szczęściarę już ją znalazłem.

Wędrowałam z ramion mamy w ramiona taty. Tulili mnie jak jakąś malutką dziewczynkę, która pierwszy raz w życiu jedzie na obóz bez bliskiej osoby dorosłej.

- Dlaczego to Jastrzębie-Zdrój musi być tak daleko? – lamentowała rodzicielka.

- Mamuś, Jastrzębie to miasto klubowe Zbyszka. Będziemy mieszkali w Żorach – uświadomiłam ją, ponownie lądując w jej ciepłych objęciach.

- Jeden pies. – wyszeptała mi do ucha, patrząc na swojego męża, a mojego ojca. – Widzisz, kochany? Już nie jesteś najważniejszym mężczyzną w życiu jedynej córeczki. Zostałeś wygryziony.

- Powiem ci to samo, kiedy Aleksander przyprowadzi jakąś pannę do domu – bąknął żartobliwie.

- Dajcie spokój. – zaśmiałam się. – Przecież ojca i matki żadna inna osoba nie zastąpi, czyż nie?

Pokiwali jedynie głowami, a na ich twarzach malował się dumny uśmiech.

- Natalciu. – Julka zaplotła mi dłonie na szyi. – Odwiedzaj mnie jak najczęściej. Muszę koniecznie zobaczyć, jak owoc waszej miłości rośnie, już poza brzuchem mamusi.

- A ja myślałam, że to ty będziesz częstym gościem u nas, w szczególności u Michała. Wiesz, tylko na razie będzie mieszkał z nami, potem przeniesie się do własnego mieszkania. Będziecie sobie mogli hulać do woli.

- Maluszek oprócz zabierania ci części pokarmu przy okazji zagarnął chyba i mózg. – popukała się znacząco w czoło. – Misiek to fajny facet, i tyle. Nic wielkiego nas nie łączy.

- Na razie. – puściłam jej oczko. – To kiedy nadejdzie faza przejścia koleżeństwa w miłość?

- Coś mi się wydaję, że Zibi w czasie seksu przelał część swojej głupoty do ciebie.

Patrzył w jej ciepłe i zielone oczy. Gdyby mógł, zostałby tu na wieki. Rzuciłby siatkówkę, rzuciłby wszystkie aspekty, które były w jego życiu azylem. Zrobiłby to dla niej. Dla jej pięknego uśmiechu, roześmianej twarzyczki i charakteru, który przyciągał niczym magnes.

- Będę tęsknił – wyszeptał, delikatnie dotykając palcem skóry twarzy Michalczyk.

- Ja też, Miśku, ja też – westchnęła, świdrując go spojrzeniem.

- Mógłbym coś zrobić? Tylko obiecaj, że mnie nie uderzysz.

- Obiecuję – przyłożyła prawą dłoń do serca.

Zbliżył się na tyle, aby czuć jej oddech na szyi. Pochylił się i subtelnie musnął usta Julii. Smakowały jak czekolada wymieszana z malinami.

- Przyjedź czasem – wymruczał, kiedy oderwał się od jej warg.

- I ty również – pogłaskała go po policzku.

Skierował się do czarnego wozu. Spojrzał na nią ostatni raz i załadował swoje cielsko na tył samochodu.

- Ty, co to było? – od razu poczuł na sobie roześmiany wzrok Bartmana.

- Okazywanie miłości, skarbie – brunetka uwolniła szatyna od odpowiedzi.

Tablica z napisem Warszawa mignęła mu za oknem. Dobrze wiedział, że jeszcze nie raz odwiedzi to miasto. Bo to właśnie tutaj zostawił cząstkę serca, którego nie zajęła siatkówka. Cząstkę o nazwie Julia Michalczyk.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pierdoły, pierdoły i jeszcze raz pierdoły. Dlaczego pisanie rozdziałów do tego opowiadania jest o wiele trudniejsze niż do pozostałych?

Raczej nie będę już tu mieszać, bo i tak nie mam na nagłe bum koncepcji. Powiem tyle – liczbę fragmentów, które na tym blogu jeszcze się pojawią, można policzyć na palcach jednej ręki. :)

Wr, nie lubię zimy.

antek, szykuj sprzęt, będziemy odśnieżać!