Rozdział trzydziesty pierwszy.

„Najchętniej zamknąłbym cię w klatce,

bo kocham na ciebie patrzeć.

Naprawdę na dużo mnie stać.”

Myslovitz ~ Dla Ciebie.

- Wziął jakieś psychotropy czy co? – kpił Bartman, patrząc w lusterko. – Wierci się na tym siedzeniu jak na rozżarzonym węglu.

Przekręciłam głowę w kierunku Kubiaka. Szatyn wyglądałby jak najsłodsze niemowlę, gdyby tylko nie wymachiwał artystycznie rękoma i kopał we wszystko, co popadnie.

- Może śni mu się coś okropnego – mruknęłam, odwracając się w stronę ukochanego.

Jak na zawołanie po całym samochodzie rozprzestrzeniło się wycie Michała.

- Nie tak mocno! Chcesz, żebym stracił to, czym cię zadowalam?

Zakryłam usta dłonią, byle zatamować śmiech, który aż prosił się o wydostanie z gardła na zewnątrz.

- O, rób tak dalej – kontynuował, tym razem mrucząc niczym kot. – Lubię, kiedy jesteś taka dzika i perwersyjna.

Zbyszek chrząknął znacząco, z dezaprobatą kręcąc głową.

- Trzeba będzie przejrzeć mu walizki i zabrać wszystkie niemoralne przedmioty. Naoglądał się tyle tych wyżeraczy mózgu, że aż śnią mu się akty miłosne.

- Wyżeracz to co najwyżej ten twój Red Bull, w tym wypadku wątroby. – zmrużyłam oczy w dwie cieniutkie kreski. – Czego się czepiasz? Nigdy nie śniły ci się sprzeczne z etyką rzeczy?

- Nie musiały, moja wyobraźnia została ograniczona. – wyszczerzył się łobuzersko. – Ty spełniłaś moje najśmielsze oczekiwania.

Nawet nie odpowiedziałam. Wolałam starać się zwalczyć wpływający na policzki ognistoczerwony rumieniec niż wdawać w ewidentnie erotyczną rozmowę z zielonookim.

Z nosem przyklejonym do szyby obserwowałam wszystko to, co żorskie. Mieszkańców poruszających się po ulicach, przepiękne budynki, przyciągający spojrzenia rynek. Wszystkie te aspekty, żywe i nieżywe, wywoływały niesamowitą aurę, którą dało się wyczuć po przejechaniu granicy miasta. Miasta, w które i ja miałam się teraz wkomponować.

- No nie. – wyjęczałam, widząc rzucający się w oczy plakat tutejszego klubu siatkarskiego. – Chcą mnie chyba uzależnić od twojej buźki. Nie dość, że mam ją na wyłączność, to i poza domem będzie mnie prześladowała.

- Nie przesadzaj, Natka, moja papierowa wersja oczu ci nie wypali – zachichotał, kierując się na dzielnicę Baranowice.

Po piętnastu minutach byliśmy na miejscu. Okolica wydawała się nadzwyczaj spokojna. Z pewnością domek, do którego się mamy wprowadzić, został wybudowany stosunkowo niedawno. Dało się to zauważyć po tym, że ulica, przy której stał, została zabudowana w całości budynkami o bardzo podobnym wyglądzie, a większość z nich nie cieszyła się jeszcze ulokowanymi w nich lokatorami.

- Jezusie Niebieski. – wychrypiał Misiek, kiedy wjechaliśmy na podjazd. – Czuję się, jakbym dopiero co wyszedł z kartonu.

- Może w pewnym sensie wyszedłeś. W końcu nikt oprócz ciebie nie wie, gdzie wyczyniałeś te harce, którymi dźwiękowo się z nami podzieliłeś.

- Nie bałamuć! – żywo przetarł oczy. – Gadałem przez sen?

- Gadałeś to mało powiedziane. Powiem tak – chyba już wiem, jakich słów i odgłosów się spodziewać, kiedy ugościsz Julkę.

- Nie bądź za mądry. – Kubiak rzucił w Zbyszka papierkiem od batonika, umiejscowionym między jego nogami. Wygramolił się z samochodu, bąkając jeszcze przez uchyloną szybę. – Bo to raczej ja tymczasowo będę zmuszony do wysłuchiwania twoich ekscesów sypialnianych.

Skrzyp otwieranych drzwi. Zapach nowych mebli, który przełomem wdarł się do naszych nozdrzy. Urokliwe zdjęcia to pikuś w porównaniu z prawdziwą kwintesencją owego mieszkania. Wszystko dopasowane, zakupione, wszystko dopięte na ostatni guzik. Od zawsze myślałam, że warszawski dom Bartmana był jakby żywcem ściągnięty z nieba, wyjęty z boskiej głowy. I po raz kolejny w swoim dwudziestokilkuletnim życiu pomyliłam się.

- Ilu architektów wnętrz zatrudniłeś? – wydukałam, obracając głową we wszystkie strony świata.

- Ani jednego. – odparł dumnie, obejmując mnie ramieniem. – To, co tu widzisz, zostało zaprojektowane tylko i wyłącznie z mojej inicjatywy.

- Chyba żartujesz – popatrzyłam na niego jak na paralityka. Jego stanowcze spojrzenie mówiło samo za siebie. – W takim razie zapytam cię o coś – jakie jeszcze zmysły i talenty posiadasz?

- Na pewno nie jest uzdolniony wokalnie – burknął Michał, targający do środka walizkę i wyrywającego się Bobka. – Cholerne psisko, wierci się o wiele lepiej niż najlepsza wiertarka.

Wypuścił spod pachy yorka, który machinalnie zacząć biegać po mieszkaniu, wykręcając piruety bądź figury geometryczne na panelach.

- Może to i pies, ale z pewnością kociokwik również go dotyka – zaśmiałam się.

- Chodź – Zbyszek stojący na schodach wyciągnął w moją stronę rękę.

Chwyciłam jego ogromną dłoń i pozwoliłam się prowadzić. Ciągnął mnie przez fioletowy korytarz aż do jednych mahoniowych drzwi. Pociągnął za klamkę i delikatnie wepchnął mnie do środka. Ogłupiałam. Ogłupiałam z radości. Łóżeczko, stoliczek do przewijania, miliony grzechotek, a nawet pieluchy, budowały typową, niemowlęcą atmosferę.

- Wiem, że już ci go pokazywałam, ale na żywo wygląda o wiele lepiej – wyszeptał mi do ucha.

- Zibi? – spojrzał na mnie wyczekująco.  – Jesteś najlepszy. We wszystkim.

Uśmiechnął się filuternie, muskając moje usta.

- Bartman! – wydarł się z pokoju obok Kubiak.

Niezwłocznie oboje udaliśmy się do położonego parę metrów dalej pomieszczenia, gdzie Misiek tworzył swoje własne symfonie. Tyle że zamiast instrumentów używał głosu.

- Co to ma być, do cholery?! – fuknął, naskakując na mebel przyprawiający go o białą gorączkę.

- No łóżko – odpowiedział z przekorą brunet.

- A nie zapomniałeś tak dodać do słowa łóżko pewnego przymiotnika, takiego na literkę w? Toć to cholerstwo jest wodne!

- I o to tyle krzyku? – westchnęłam, kręcąc głową z dezaprobatą. – Przecież takie łoża są wygodne.

- Wygodne to może i są, ale w innych aspektach niż odpoczynek zupełnie nieprzydatne!

- To znaczy? – zapytaliśmy jednocześnie.

- Mówiąc najprościej – z seksu nici.

Aby poczuć klimat jastrzębskiej hali, nie wystarczy pokrzyczeć do telewizora razem z kibicami. Tu trzeba być na żywo, wkomponować się w tę wspaniałą publikę, zdzierać gardło, płakać ze szczęścia lub rozpaczy, załamywać ręce bądź wymachiwać nimi z hiperbolicznej radości. Bo to właśnie wtedy stajesz się jedną z komórek, które budzą ten obiekt sportowy do życia.

Delecta to nie przeciwnik, do którego można było podejść na tak zwanym lajcie. Bydgoski zespół w najmniej oczekiwanym momencie potrafił zrobić niespodziankę. Jednak nie tym razem. Setki skutecznych podań, przyjęć i ataków pozwoliły Jastrzębianom wygrać to arcyważne spotkanie, mimo iż jeden punkt przewędrował na konto Delecty.

- Prosimy jeszcze nie wychodzić. Kapitan naszej drużyny przygotował coś w bonusie – zapowiedział spiker.

Cudem dopchałam się do Miśka, zaciągając go na stronę.

- To już dziś?!

Pokiwał jedynie głową, szczerząc się niemiłosiernie.

- I jak wygląda?

- Szczerze? Aż musiałem wyskoczyć do kibelka, jak go zobaczyłem. Mój pęcherz przez taką dawkę śmiechu domagał się natychmiastowego opróżnienia –odchrząknął, widząc moją marsową minę. – Oby wypaliło.

- A czemu miałoby nie wypalić?

- Bo nie próbował tego wcześniej. Nie wiadomo, czy linki wytrzymają to słoniowe cielsko.

- Chwila. Chcecie go przeciągnąć przez halę w powietrzu?! – spanikowałam.

- A jak inaczej rozumiesz słowa o przelocie przez jej szerokość?

Nie dane mi było odpowiedzieć. Reflektor został skierowany w prawy róg sufitu, gdzie na belce stał wciśnięty w strój drapieżnego ptaka Bartman. Rozłożył skrzydła i silnie odepchnął się od kawałka drewna. Odruchowo przymknęłam powieki. Do moich uszu nie dotarł jednak żaden huk o ziemię czy przeszywający powietrze krzyk. Zibi wylądował obok klubowych kolegów, czyniąc efektowny obrót przed postawieniem nóg na ziemi. Wrzawa opanowała całą publikę, a oklaski kierowane do Zbyszka odbijały się jak echo.

- Wszystko w porządku? – ściągnęłam z jego głowy element stroju.

- Oprócz tego, że w czasie lotu chyba połknąłem pióro i złożyłem jaja? W jak najlepszym – zaćwierkał, przywierając swoje ciepłe wargi do moich.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dalsze kręcenie biczy z piasku. ;)

Nie wiem, czy ten rozdział ma sens, pisałam go w środku nocy pod wpływem kofeiny, a nawet nie chcę mi się go poprawiać.

Dedykuję kindurkowi. :*

Myślę, że do końca grudnia zdążymy się pożegnać. Druga część tego opowiadania? Jeżeli będę miała siły i pomysły, to oczywiście. ;) Jednakże za szybko ona nie powstanie, o ile w ogóle. Po zakończeniu herosów będę zajmować się innymi opowiadaniami.

Do wszystkim blogerek, które zostawiają swoje adresy – przeczytam wasze blogi, musicie dać mi po prostu trochę czasu. :)

Tęsknię za sezonem 2010/11, tęsknię za tamtą Politechniką, tęsknię za Zbychniałem. :c