Rozdział trzydziesty drugi.

„Walcząc z burzą, dobijamy do brzegu.

Oddajesz mi wszystko, ale ja chcę więcej.

I czekam na ciebie.”

U2 ~ With Or Without You.

Biel, wszędzie biel. To jednak nie śnieg miał taki kaprys, aby pokryć Śląsk w porze typowo letniej. Rażący dla oczu kolor charakteryzował nie ziemię za oknem, a korytarz, w którym się znajdowaliśmy. Nasze kolorowe ubrania wręcz gryzły się z niczym niezmąconą białością. Jeżeli na ścianach istniały jakiekolwiek plamki czy zadrapania, to spłynęły po nich jak po psie. Nawet podłoga była tak zjawiskowo wypucowana, że na dzień dobry można było wywinąć orła, co w moim stanie nie należałoby do zabawnych i przyjemnych rzeczy. Podnoszenie mnie równałoby się z przyjazdem dźwigu, ewentualnie straży pożarnej.

Siedziałam na plastikowym krzesełku, w jednej ręce ściskając ostatnie wyniki badań, w drugiej dłoń ukochanego. Wzdychałam ciężko, czasami zerkając z niepewnością na Zbyszka. Mój układ nerwowy został podzielony na dwie części. Jedna z nich trzęsła się ze strachu, druga kwiliła z radości. Obawy nie dotyczyły jednak samego dziecka. Z pozoru mogło wydawać się to dziwne, ale bałam się mojej nowej pani ginekolog, a zarazem położnej. Przeszperaliśmy w internecie fora dotyczące Żor, które zaprowadziły nas właśnie do tej przychodni. W czym tkwił problem? Ano w tym, że lekarz w swojej profesji wspaniały, co najwyżej paskudny człowiek z charakteru. 

- Kochanie, nie martw się – szepnął mi na ucho. – Nie taki diabeł straszny jak go malują, czyż nie?

- To się jeszcze okaże – przebąknęłam, nerwowo skubiąc kartki.

Jak na złość akurat w tym momencie drzwi od sali się uchyliły, a zza nich przez powietrze przepłynął nieco skrzekliwy głos.

- Pani Olszewska, zapraszam.

Biorąc głęboki oddech, chwyciłam się za okrągły brzuch i ślimaczym tempem podniosłam z krzesełka.

- Poczekaj – mruknęłam do zbierającego tyłek z obicia Bartmana. – Rzekomo faceci mogą wchodzić, ale z taką żyletą to nigdy nie wiadomo. Zapytam się.

Wsadziłam głowę w szczelinę między frontem a framugą.

- Dzień dobry – wysiliłam się na słodki uśmiech. – Czy narzeczony także może być przy badaniu?

Szczuplutka pani doktor w średnim wieku machnęła jedynie ręką. W moim przekonaniu to oznaczało tak.

Kiwnęłam palcem na Zbyszka. Ten podniósł się energicznie i szybkim krokiem wparował do środka. Chyba nieco za szybkim, bo chwilę potem masował swoje czoło. Albo on nie patrzył na nic, co jest na wysokości jego głowy, albo te framugi mieli tutaj nieprzystosowane do takiego wzrostu.
- Drodzy państwo, to badania czy cyrk na kółkach? – skierowała swój wzrok na nas. Automatycznie otworzyła usta ze zdumienia. Okulary z czerwonymi oprawkami zsunęły się jej z nosa i uderzyły o plik kopert z informacjami o pacjentkach.

- Czy to nie pan wywołuje u mojej córki rozmaite piski i wrzaski, a na dodatek gości na ścianie sąsiedniego bloku? – wycharkała, łapiąc się za kark.

- Całkiem możliwe – strzelił swój firmowy uśmiech, siadając na drugim wolnym fotelu.

Wredne babsko, które przyczepiłoby się do najmniejszej pierdoły? A skądże znowu! Można by było rzec, że zamieniła się charakterem z aniołem. Żadnych retorycznych pytań, żadnych docinków na temat ubioru czy dbania o siebie, nic. Wręcz przeciwnie. Głos pani doktor został jakby nastrojony. Ćwierkała jak ptak zamiast syczeć niczym odkurzacz. Wpatrywała się rozmarzonym spojrzeniem nie tylko w Zbyszka, ale i również mój brzuch. Badanie wykonywała z największą czułością, specjalny żel nakładała tak delikatnie, że nawet najbardziej wrażliwa kobieta niewiele by z tego dotyku poczuła.

- Proszę patrzeć na ekran – pisnęła, jakby sprawdzała rozwój swojego wnuka, a nie zupełnie obcego dziecka.

Pojeździła chwilkę specjalnym przetwornikiem, aż w końcu na monitorze pojawiło się maleństwo. Zbysiu wysilił wzrok, przyglądając się dziecku z dokładnością.

- Okulary są w mojej torebce – mruknęłam, kręcąc z dezaprobatą głową. Na boisku myśli jak najlepszy naukowiec, natomiast poza nim w ogóle nie wysila się na testowanie swojego czerepu.

Mimo tego, że włożył szkła na nos, to i tak podszedł pod sam telewizorek, wręcz zasłaniając mi widok. Błądził palcem po ekranie, najwyraźniej zawzięcie czegoś szukając.

- Pani doktor? – spojrzał z ukosa na lekarkę. – Dlaczego on nie ma, ehm, członka?

- Bo to dziewczynka, proszę pana. Będzie miał pan córeczkę – rozpromieniła się jak słońce.

Usiadł z powrotem na rogu kozetki, silnie ściskając moją dłoń. Miałam wrażenie, jakby ktoś zakleił mu usta. Nie pisnął ani słówka podczas przepisywania witamin, nie odpowiedział na złożone z strony pani ginekolog gratulacje, nie użył zwrotu grzecznościowego, kiedy składał autograf dla jej latorośli na kartce papieru. Pociągnął mnie za sobą do samochodu, pomógł się zapiąć, po czym usiadł za kierownicą. Ciszę przerywało jedynie grające radio.

- Zibi, co jest? – nie wytrzymałam napięcia. – Tak bardzo cieszyłeś się na to badanie, na zobaczenie kruszynki przed urodzeniem, a teraz twój entuzjazm tak po prostu wyparował.

Przez jego usta nie przepłynęło żadne słowo. Uśmiechnął się jedynie delikatnie, ponownie oddając się w całości jeździe.

- Wolałbyś mieć syna, prawda? – musiałam o to zapytać.

Gwałtownie zahamował ze względu na czerwone światło.

- Nie, skądże – bąknął, wpatrując się w stopy położone przy hamulcach.

- Więc w czym problem?

Wziął kilka głębokich oddechów. Ponownie wwiercił swoje, tym razem ciepłe, spojrzenie.

- Nie wiem, jak nazwać naszą córkę – powiedział z powagą, po czym wybuchnął gromkim śmiechem.

- Wkręcałeś mnie przez cały czas?! – fuknęłam, w międzyczasie uderzając go dłonią w głowę.

- Kochanie, nie gniewaj się. Po prostu chciałem zobaczyć twoją reakcję – wymruczał, ocierając łzy wypływające zza jego powiek.

- To nie było śmieszne, Bartman – warknęłam, mierząc go lodowatym spojrzeniem. – Przyprawiłeś mnie o marmoladę zamiast mózgu.

Zachichotał ponownie.

- Jak mogłaś pomyśleć, że wolałbym syna zamiast córki? Przecież płeć żeńska jest o wiele lepsza pod względem rodzicielstwa.

- A niby skąd taka teoria? Twoje wcześniejsze teorie a'la wróżbita pozwoliły mi tak pomyśleć.

- Bo dziewczynkę mogę ubrać zarówno w dres, jak i sukienkę. Mogę nauczyć grać w piłkę, jak i bawić się z nią lalkami. Z dziewczynką mogę wszystko.

- Poczytałbyś trochę magazynów plotkarskich to byś wiedział, że nie takie rzeczy z małymi chłopczykami się wyprawia – oświeciłam jego siatkarski umysł.

- W życiu nie wcisnąłbym syna w rajstopy i kazał mu wywijać jak baletnica! – oburzył się. – A wracając do wcześniejszego tematu – Magdalena.

- Co Magdalena? – spojrzałam na niego jak na kosmitę.

- Takie imię proponuje dla naszego dziecka.

- Magda, Madzia, Madziul, Meg, Lena? – posłużyłam się wszystkimi znanymi mi skrótami tego imienia. Wyciągnęłam usta w szeroki uśmiech. – Podoba mi się.

- Skarbie, twój narzeczony wybiera tylko to, co ci się będzie podobało – zrobił kuriozalną minę, patrząc na mój brzuch jak wygłodniały pies na kości. – Magdaleno Bartman, wiedz, że twój tatuś cię oczekuje. Masz pozwolenie na ślinienie, gryzienie i wymiotowanie na wujka Michała. I zapamiętaj sobie już na początku – żadnych chłopaków głoszących wywody pod oknami! Do dwudziestego roku życia to ojciec będzie wiódł prym, a nie jakiś tam wymoczek.

- Wiesz co? Czasami myślę, że masz o wiele gorsze poglądy od osiedlowego monitoringu w postaci moherów.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Miało być wcześniej, ale porządki świątecznie skutecznie uniemożliwiły mi dodanie rozdziału. Przepraszam, że dziś tylko o Zbyszku i Natalii, ale nie miałam koncepcji na napisanie tego inaczej. Jeszcze tylko dwa, włącznie z epilogiem. ;)

Tysiok, dla Ciebie. :*

Życzeń jeszcze nie składam, bo mam w planie prezent świąteczny. Podejrzewam, że w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia się pojawi. :)

Mam coraz mniej czasu na pisanie. Mówiąc szczerze – wolę nadrobić zaległości niż bazgrać byle co. A takie dziesięć powiadomień dziennie blokuje dzierganie w Wordzie, bo na cały dzień przed komputem pozwolić sobie nie mogę. Postaram się przez te kilka dni wolnego stworzyć coś nowego. Nie, to jeszcze nie będzie druga część herosów. :)

Czy tylko według mnie sesja Zibi&Igła jest najlepszą, jaka do tej pory powstała? *.*