Rozdział trzydziesty czwarty.

Muzyka

Czerwiec, 2013r.

Dookoła intensywny zapach różnorodnych kwiatów, który po zmieszaniu się w cząsteczkach powietrza utworzył prawdziwą finezję dla nosa, smród wydzielający się ze wszystkich pootwieranych mazideł do twarzy i lakieru do włosów. Uszy za to zostały udobruchane świstem suszarki i śmiechem dziecka, powtarzającym się jak echo co kilka minut.

- Jezus Maria, nie wierć się! – fuknęła Julia, odziana w turkusową sukienkę idealnie eksponującą jej figurę.

- A jak mam się niby nie wiercić, kiedy ty prawie wsadzasz mi kredkę w gałkę oczną, na dodatek wcześniej wyrywasz spory pukiel włosów? – odpyskowałam, drapiąc się po wysmarowanej nawilżającym balsamem skórze.

- Zostaw, bo ci czerwone szramy wyskoczą! – po raz kolejny podniosła głos, rozmazując jakieś cudo na moich policzkach.

Zamilkłam, pozwalając skończyć dzieło przyjaciółce. Od początku nie byłam przekonana co do jej chęci zrobienia mnie na bóstwo, jednakże według Bartmana ukończony kurs kosmetyczny do jakiejś tam wprawy zobowiązuje. Niech wydepiluje mu plecy, wtedy zobaczymy, czy będzie taki skory do zatrudniania jej zamiast profesjonalistki.

Ostatnie pociągnięcie pędzelkiem, ostatnie przypudrowanie nosa, ostatni oddech zielonookiej zaraz przy mojej skórze. Odsunęła się o pół metra, obracając karkiem we wszystkie strony.

- Skończone! – otrzepała ręce i ze słodkim uśmiechem na twarzy podała mi lusterko.

Chyba powinnam cofnąć swoje poprzednie spostrzeżenia. Początkowo myślałam, że wsadziła do tej kupy szkła zdjęcie jakiejś innej kobiety i próbowała mnie wyrolować. A skądże. Ta dziewczyna odbijająca się w kawałku szkła, bez żadnej nieprzyjemności na twarzy i dekolcie, które ostatnio zaczęły mi wyskakiwać, bez pryszcza na środku czoła, bez nieco popękanych warg, to byłam ja. Niczym osoba wyryta w marmurze.

- Niesamowite – bąknęłam ledwie słyszalnie, jednak najwyraźniej dla Julii wystarczająco głośno, gdyż poklepała się w odkryte miejsce na biustem, dumnie wypinając klatkę piersiową do przodu.

- Ma się ten talent. A ty, Madziu, co sądzisz?

Malutka uderzyła piąstkami o krzesełko. Na jej twarzyczkę ponownie wpłynął rozbrajający uśmieszek, a maluteńkie dołeczki w policzkach znów się pojawiły. Szczerzyła się w taki sam sposób co Bartman.

- Podoba jej się – odwzajemniłam córce wyciągnięcie warg. Wzięłam ją na ręce i głaskając po główce z lekko kręcącymi się włoskami, chodziłam po pomieszczeniu, co jakiś czas chwiejąc się na obcasach. Wysokie buty na nogach od zawsze były moją piętą achillesową.

- Bylebyś tylko nie wywinęła orła – zaśmiała się szatynka. – W dniu ślubu coś takiego podobno przynosi pecha.

- Wiesz co? Ostatnio mam wrażenie, że zrobiłaś się bardzo przesądna.

- Nie moja wina, że facet, którego kocham, na co dzień paraduje w koszulce z numerem trzynastym.

Prowadzona przez ojca, któremu z pewnością zaledwie kilku melancholijnych myśli brakowało do rozpłakania się, przekroczyłam próg rodzinnego, warszawskiego kościoła. Prawie że udusiłam się własną śliną, widząc, kto zasiada w drewnianych ławkach. Wszyscy znajomi, moi, jak i Zbyszka, dalsza i bliższa rodzina, no i oczywiście siatkarze z małżonkami bądź dziewczynami, którzy zdecydowanie byli najliczniejszą grupą ze wszystkich gości.

Organista od razu przystąpił do wyznaczonej roboty. Zagrał Marsz Mendelsona przepięknie, wzruszając melodią kilkanaście kobiet, które ukradkiem smarkały w chusteczki.

- Pięknie wyglądasz – ukochany szepnął mi na ucho, zanim ksiądz o ślimaczych ruchach znalazł się przed ołtarzem.

Przez całą ceremonię wpatrywałam się w bartmanowe oczy, tak przyjemnie świdrujące moje zmysły.  Nawet ciągle kaszlenie proboszcza nie oderwało mojej uwagi od zielonych tęczówek. Tęczówek, w które miałam spoglądać już do końca swojego żywota.

- Ja, Zbigniew Bartman, biorę ciebie, Natalio Olszewska, za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy jedyny i wszyscy Święci.

- Ja, Natalia Olszewka, biorę ciebie, Zbigniewie Bartmanie, za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Taki mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy jedyny i wszyscy Święci.

Czułam nieopisane ciepło, kiedy zakładał obrączkę na mój palec. Czułam ogromne szczęście, kiedy to Magdalena, wędrująca z rąk do rąk, wybuchnęła perlistym śmiechem. Czułam motylki w brzuchu, kiedy po słowach kapłana delikatnie musnął moje wargi. Nie całował Natalii Olszewskiej. Całował Natalię Bartman, swoją nowo upieczoną małżonkę.

Gratulacje ciągnęły się jak kolejki do mięsnego za komuny. Zostałam wyściskana, wycałowana i opłakana przez wzruszone kobiety za wszystkie czasy.

- Tylko mi się nie seksijcie za dużo, sąsiadeczko – utonęłam w ramionach Kubiaka. – Wystarczy mi jedno dziecko do wujkowania.

- Ale, Michał, przecież z ciebie jest niepowtarzalny wujek.

- Może i tak, ale kto wie, kiedy nerwy mnie poniosą. W końcu ile orzyganych spodni i koszulek można znieść?

- Ciesz się, że orzyganych. Zbysiowe ubrania cieszą się nieco inną formą ochrzczenia, bo pochodzącą z tylnego, a nie przedniego otworu.

Szatyn aż wzdrygnął się na samo wyobrażenie.

- A pieluszki?

- A moja wina, że kładzie ją na sobie i w ogóle nie ubiera?

- Ja wiedziałem, że on ma nie po kolei w głowie, ale żeby aż tak? Jedna naga kobieta w łóżku mu nie wystarcza, musi rozebrać następną!

Alkohol lał się strumieniami, skoczna muzyka dudniła w uszach, a wodzirej rozhulał się w swojej robocie jak wiatr halny w Karpatach. Parkiet bez przerwy był zatłoczony, mocne tąpnięcia, w szczególności stóp siatkarskich, wręcz demolowały drewniane panele, różnokolorowe balony plątały się pod nogami, pękając pod uciskiem babskiego obcasa. W moich wyobrażeniach przyjęcie weselne to spokojna impreza, gdzie co dziesiąta osoba pobuja się w rytmach ulubionej piosenki. A tutaj? Tutaj każdy musiał się wyszaleć, pokrzyczeć, zaliczyć, tanecznie, oczywiście, każdego. Momentami nawet pragnienie schodziło na dalszy plan. Najważniejsza była zabawa. Taka zabawa, gdzie każdy mógł poczuć, że nadal ma kości zbudowane z tkanki chrzęstnej, delikatną skórę i trosk na owinięcie palca. Gdzie każdy mógł się poczuć po raz drugi jak nastolatek.

- Natka! – zawył mi Jarosz tuż nad uchem. Podparł się na moim ramieniu, oddychając tuż przy szyi. – Mogłabyś zabrać Madzię z kolan Bartka?

- Coś nie tak? Wymiotuje? – przeprosiłam kuzyna Zbyszka, wręcz biegiem ruszając w stronę przyjmującego.

- Nie, po prostu sikać mu się zachciało.

- No to nie mogłeś jej przez chwilę potrzymać?

- Wybacz, ale Aga by mnie zabiła, gdy mała zrobiła coś podobnego z moimi spodniami.

Ze zdezorientowanym wyrazem twarzy podeszłam do Kurka, który zażyle przebierał nogami pod stołem. Spojrzałam na jego udo, ledwie powstrzymując się od śmiechu. Malutka brunetka, która wesoło kolebała się na jego kolanach, podbierała jagody z miseczki, zgniatała je w rączkach i zdobiła ową papką materiał szykownych spodni Bartosza. Nawet nie musiałam zachodzić w głowę, co też dobrze znanego ten fioletowy bohomaz mi przypomina, niejaki Michał Winiarski o oczętach równie pięknych co bartmanowe, obił się o krzesło Bartosza i automatycznie spojrzał na jego spodnie.

- Widzę, że Magda poznała już twoją anatomię – parsknął, mierzwiąc włosy dziewczynki.

- Co ty pierdolisz? – Kurek, na skraju wytrzymałości pęcherza, spojrzał na klubowego kolegę jak na paralityka.

- Wie, że masz małego, dlatego namalowała ci drugiego, tak na pocieszenie. 

Ramiona Zbyszka od zawsze były moim małym azylem. Uwielbiałam w nich tkwić, uwielbiałam ich dotykać. A od tej pamiętnej nocy uwielbiałam w nich również się bujać.

Z policzkiem wtulonym w jego klatkę piersiową, stąpałam z nogi na nogę. Nigdy nie potrafiłam zjawiskowo tańczyć. Ba!, w szkole unikałam takich zajęć, byle tylko się nie zbłaźnić. O Bartmanie powiedzieć tego samego nie mogłam. Wywijał na parkiecie jak kot swoim ogonem, obtańcowując chyba wszystkie zgromadzone na tej sali kobiety.

Lustrowałam wzrokiem wszystkie pary w najbliższym otoczeniu. Uśmiech sam wskakiwał na twarz, kiedy w oczy rzucili mi się Michał z Julką, moja mama z tatą oraz rodzice Zbyszka. Tworzyliśmy jedną wielką rodzinę, którą połączył nie tylko nowy związek. Połączyła ją, w mniejszym lub większym stopniu,  siatkówka.

- Zbysiu? – odkleiłam się od jego torsu, spoglądając w górę. Nawet w wysokich butach przy nim czułam się liliputem.

- Mówiłaś coś, żono? – na dźwięk tego słowa automatycznie robiło się ciepło na sercu.

- Co dalej? Chodzi mi oczywiście o twoją karierę.

- A co ma być? – zmrużył oczy, świdrując mnie niepewnym wzrokiem.

- Rzeszów, Bydgoszcz, a może Włochy czy Rosja? Gdzie się wybieramy?

- Nie bardzo rozumiem – no tak, czasami kiepsko u niego z myśleniem.

- Widziałam te listy, które do ciebie przyszły. Propozycje kontraktów z najlepszymi europejskimi klubami.

Nie minęło nawet kilka sekund od podzielenia się z nim moimi spostrzeżeniami. Po prostu roześmiał się jak dziecko pod wpływem gazu rozweselającego.

- Kochanie, ja się nigdzie nie wybieram. Zostaję w Polsce, w Jastrzębiu.

- Trzeci sezon? Coraz bardziej mnie zadziwiasz.

- Bartman, który zmienia kluby jak rękawiczki, poszedł w zapomnienie. Łasko opuszcza nasz klub, więc będę mógł wskoczyć na stałe do pierwszej szóstki jako atakujący. Poza tym, takie ciągle wyprowadzki z dziećmi to nie przyjemność, tylko katorga.

- Dziećmi? – spojrzałam na niego kątem oka. – Jeden urwis ci nie wystarcza?

- Jeszcze ze dwójka by się przydała – okręcił mnie dookoła własnej osi. – Ja, ty, trójka maluchów, pies i Michał za płotem. Co powiesz na taką przyszłość?

Nie odpowiedziałam mu słownie. Odpowiedziałam mu płomiennym pocałunkiem. Pocałunkiem, który z pewnością jeszcze nie raz w moim życiu będzie gościł.

Nie patrzmy w podłogę, kiedy koło nas tyle się dzieje. Nie unikajmy ludzi, kontaktów wzrokowych, miejsc publicznych. Nie zaszywajmy się w czterech ścianach z kotem i kubkiem herbaty w obu dłoniach. Otwórzmy się na świat, otwórzmy się na żyjące istoty. Bo kto wie, gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach wpadniemy na swojego prywatnego herosa?

KONIEC

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

  

Wiem, że nazwa epilog, ze względu na brak prologu, pasuje tu jak wół do karety. Wiem, że zakończenie oklepane i bardzo często spotykane. Uwierzcie, chciałabym napisać to inaczej, ale po prostu nie mogę. Tu nie chodzi o to, że inaczej nie umiem. Ja najzwyczajniej w świecie tego nie chcę. To moje pierwsze ( i chyba ostatnie) opowiadanie ze szczęśliwym zakończeniem, także proszę, nie katujcie mnie aż tak. ;)

Pisząc ten ostatni rozdział poczułam, jak coś, co kwitło we mnie przez wiele miesięcy, zamyka się. Mimo iż ten blog zdecydowanie nie napawa mnie dumą, wręcz przeciwnie, dziecinność początkowych rozdziałów cholernie śmieszy, akcja w ogóle się nie klei, a i wydarzenia czasami wydają się być nierealne, to jednak jest ważny i odegra znaczącą rolę w moim blogowym życiu. To dzięki niemu dojrzałam, poznałam wspaniałych ludzi. To dzięki niemu powstają kolejne historie. To dzięki niemu tak naprawdę ciągle tu jestem.

Chciałabym podziękować za te dwanaście miesięcy wszystkim, którzy się tu przewinęli. Każde miłe słowo i każda uzasadniona krytyka były dla mnie podporą lub aspektem, który kazał pomyśleć, a dopiero potem pisać. Dziękuję przede wszystkim wam, czytelniczkom. Nawet nie wiecie, ile wasze opinie dla mnie znaczyły, ile razy mnie wspomogły, aby dokończyć to literackie badziewie i tak łatwo się nie poddać. Dziękuję wszystkim i za wszystko. :*

Tak na zakończenie dodam coś jeszcze – wcześniej zapewniałam, że druga część tego opowiadania powstanie. Przykro mi, ale chyba, a raczej na pewno, do tego nie dojdzie. Przepraszam, ale tak, jak mi to lula uświadomiła, coś takiego w ogóle nie ma sensu. Poza tym, mam koncepcję na inne blogi, ale na drugą część tego niekoniecznie. Kto wie, może kiedyś powstanie coś podobnego do herosów, jednakże bardziej przemyślanego i niegłupiutkiego.

Jeżeli nadal wam się nie znudziłam to zapraszam na moje pozostałe blogi:

MATRYMONIALNA ZAWIERUCHA

ANIELSKA PERWERSJA

Póki co będę pleśnieć tam. :)

A, tak kwitując na koniec – byłoby mi naprawdę miło, gdybyście się podpisały. Chciałabym wiedzieć, ile czytelniczek miało to opowiadanie.

Do zobaczenia! ;)